Πέμπτη, Απριλίου 26, 2007

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι…

Τελικά η μοναξιά προκύπτει ή κάποιος την επιλέγει;

Υπάρχουν άνθρωποι που τη φοβούνται. Την τρέμουν. Και κάνουν ότι μπορούν για να την πολεμήσουν. Πολλοί καταλήγουν σε λάθος σχέσεις, που όμως προτιμούν να καταπιέζονται, να εξευτελίζονται, παρά να τολμήσουν να μείνουν μόνοι.
Γιατί η μοναξιά φοβίζει…

Υπάρχουν και άλλοι, που κάνουν τη μοναξιά φίλη τους.
Τους αρέσει, την απολαμβάνουν. Επιδιώκουν να μένουν μόνοι, με τις σκέψεις τους, την ησυχία τους. Την ελευθερία τους.

Υπήρξαν άνθρωποι, που πίστευαν πως η μοναξιά δεν είναι κάτι φοβερό. Αλλά αυτοί δεν είχαν γνωρίσει ποτέ την πραγματική συντροφικότητα. Και όταν, κάποιοι, τη γνώρισαν, λυπόταν για τον χαμένο χρόνο...

Υπήρξαν και άνθρωποι, που ύστερα από καταπίεση και αποτυχημένες σχέσεις, κατέφυγαν στην ηρεμία και τη γαλήνη της μοναξιάς… Και ίσως να μην το μετάνιωσαν ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε πως “ξέρουν” πως θα καταλήξουν μόνοι.
Τι σκληρή κουβέντα!
Και αν είναι αλήθεια, τι σκληρή μοίρα:
Ή μήπως όχι;
Μήπως δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά;

Είναι και η ηλικία. Διαφορετικά βιώνεις την μοναξιά στα νιάτα σου, διαφορετικά στα γηρατειά.

Διαλέγεις την μοναξιά ή σε διαλέγει;
Είναι η μοναξιά συνώνυμο της ελευθερίας;


Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω, είναι πως στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας μου, παραλίγο ένας γεράκος να πεθάνει αβοήθητος, πεσμένος στο πάτωμα, επειδή ήταν μόνος…
 
posted by cindaki at 12:24 μ.μ., | 33 comments
Παρασκευή, Απριλίου 20, 2007

ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ



Επειδή κι εγώ έχω συγκλονιστεί,








φωτογραφία από flickr, χρήστης rika_rika
 
posted by cindaki at 3:16 μ.μ., | 12 comments
Δευτέρα, Απριλίου 16, 2007

Το φιλί της ζωής...

Την θάμπωσε το φως. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω τα μάτια κλειστά, από φόβο. Δεν ήξερε τι θα έβλεπε όταν τα άνοιγε...
Τελικά τα άνοιξε.
Και τον είδε.
Στεκόταν εκεί, ακίνητος, έκπληκτος.
Δεν τον είχε ειδοποιήσει και τώρα την κοίταζε σαν χαμένος...
Όταν τον είδε, αναστέναξε από ανακούφιση. Πάντα όταν τον έβλεπε, ένιωθε μια βαθιά ανακούφιση.
Χωρίς πολλά πολλά, σχεδόν έτρεξαν ο ένας προς τον άλλον και αγκαλιάστηκαν.
Όλα ήταν όπως παλιά! Οι αγκαλιές τους κρατούσαν για πάντα!
Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ήθελαν να πουν τόσα πολλά, αλλά από που να αρχίσουν;

Όλο το βράδυ μιλούσαν, να προλάβουν, να καλύψουν τα κενά που άφησε ο χρόνος.
Λίγο μετά το ξημέρωμα, αποχαιρετήθηκαν.
Ένιωθαν τόσο ελαφριά την καρδιά τους.

Δεν ήξερε πότε θα τον ξαναέβλεπε, αλλά της έφτανε που τον κράτησε για λίγο στην αγκαλιά της.
Που ένιωθε πως μεταξύ τους, τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Τον αγαπούσε τόσο πολύ! Ήταν ο καλύτερος της φίλος.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και έφυγε.
Ήταν σαν της είχε δώσει το φιλί της ζωής που χρειαζόταν για να συνεχίσει...

 
posted by cindaki at 12:12 μ.μ., | 27 comments
Παρασκευή, Απριλίου 13, 2007

Πέρασε ένας χρόνος...

Να σου πω την αλήθεια, ούτε που το κατάλαβα! Ωραία ήταν όμως!
Γνώρισα κόσμο αξιόλογο, παρόλο που ήμουν πολύ επιφυλακτική αρχικά.
Και τώρα, έχεις γίνει συνήθεια! Ξυπνάω το πρωί και μαζί με το καφεδάκι μου, κάνω μια βόλτα να πω τις καλημέρες μου σε φίλους μπλόγκερς... Είσαι φίλος μου πια. Σε σένα λέω τις σκέψεις, τις ανασφάλειες μου, γράφω τις ιστορίες μου...
Τώρα πια έχω και adsl! Βέβαια, η τεχνολογία με ανακάλυψε!

Πάμε για άλλον ένα;;;

Οι ψυχές και οι αγάπες

Τίποτα στο κόσμο δεν τον νοιάζει
παρά μόνο το μυαλό του ανοικτό να μένει
μέσα στην αδράνεια τρομάζει
ξαναβλέπει στη φορμόλη την ψυχή σβησμένη
κόβει το κορμί του και το θάβει
σε νερό και σε φωτιά να χωριστεί

Στους δεκάξι παγωμένους εφιάλτες
κάτι απρόσωπα λαμπάκια της νυκτός δανείζει
σ' άνυδρους ανέραστους αντάρτες
στοιχειωμένος σε μια εθνική οδό που πήζει
βρίσκει την αχτίδα π' απομένει
και μαζί της τη φυγή θα μοιραστεί

Οι ψυχές και οι αγάπες
σιαμαίες αυταπάτες
όμοιες σαν άσπρα πλήκτρα
σαν φωτάκια μες τη νύκτα
βρίσκουν σώματα παρθένα
στη συνήθεια πουλημένα
με φιλιά τα εξαγνίζουν
τους χαρίζονται

Τούτος ο αρχέγονος ρυθμός των Αφρικάνων
κάτι από μπάλο Συριανό θυμίζει
ανθρωποθυσία στους θεούς των ηφαιστείων
σαν αναπαραγωγής βωμό γυαλίζει
κράτησε αγάπη μου για λίγο την πνοή σου
κλείσε όλη τούτη τη στιγμή σ' ένα φιλί

Κοίταξε τριγύρω τα Μετέωρα πως πέφτουν
μπάλες από χιόνι μείνε ζωντανή ακόμη
κρίνε με σαν άνθρωπο που ψάχνει την ψυχή του
κι άμα τον γουστάρεις θα σου πω συγνώμη
είναι κάτι μήνες που φιλοξενώ τον τρόμο
κι έχω ανάγκη να με βλέπεις να 'μαι σαν μωρό παιδί

Αχ μωράκι σαστισμένο
μέσα στο μυαλό σου ξένο
τι να πρωτοτραγουδήσεις
και ποια πόρτα να κτυπήσεις
να σου πω για να σε πείσουν
στα μετάξια να σε ντύσουν
να φανούν λευκά δοντάκια
μες το γέλιο σου

Χίλιες και μια νύχτες ανοιχτά της οικουμένης
αλυσοδεμένος πολικός αστέρας
άφηνα τους άλλους να μιλούν για μένα
και φοβόμουν μη με δει το φως της μέρας
τα χαμένα χρόνια θα τα πάρω πίσω
φτάνει που και που να λες ακόμα σ' αγαπώ

Κόκκινος ορίζοντας τα χρόνια π' απομένουν
κάνε το σινιάλο να σε βρει ψυχή μου
πρόσωπα λιμάνια κράτησε τα "φεύγουν"
πάρε με αγκαλιά και κράτα με μαζί σου
βιντεοταινίες η ζωή που είδα
του άστεγου του νου μου η πατρίδα είσαι εσύ

Αχ αγάπη μου αγάπη
διαμαντάκι μες στη στάχτη
και νησάκι που 'χει φάρο
ένα μεθυσμένο γλάρο
γύρω σου που φτερουγίζει
τ' όνομά σου συλλαβίζει
σημαδεύει τη ματιά σου και αφήνεται
 
posted by cindaki at 11:28 π.μ., | 24 comments
Τρίτη, Απριλίου 10, 2007

Πίσω...

Τέλος η αποτοξίνωση, το άραγμα
κάτω από μουριές και κερασιές και το ατένισμα
στο πανέμορφο ηλιοβασίλεμα...
Ωραίο ήταν, αλλά λίγο. Δεν παραπονιέμαι όμως! Πέρασα υπέροχα!






Συγγενείς, φίλοι, αγκαλιές, φιλιά, ζεστασιά...


Συναισθήματα που νόμιζες πως τα έχεις ξεχάσει. Κι όμως! Με το που αντικρίζεις ένα πρόσωπο, όλα ξανάρχονται. Όσα χρόνια κι αν είχες να το δεις...
Τί όμορφα!





Το Πάσχα στο χωριό δεν συγκρίνεται με τίποτα...




Κάθε φορά που πάω, λέω πως δε θέλω να ξαναφύγω ποτέ...






Φεύγεις από τον Παράδεισο;



















...
Πίσω στην Αθήνα.
Τέσσερεις μέρες τα είχα αφήσει όλα πίσω μου.
Ίντερνετ, προβλήματα, δουλειές, σκοτούρες. Όλα όμως μες στη ζωή είναι.
Και τώρα, μετά από τέσσερεις μέρες, το άγγιγμα των ακροδαχτύλων πάνω στο πληκτρολόγιο, αντηχεί σαν κλακέτα!
Όλα έχουν την ομορφιά τους...

Άντε, και του χρόνου...



Οι φωτογραφίες είναι από το σπίτι στο χωριό.
 
posted by cindaki at 12:19 μ.μ., | 23 comments
Δευτέρα, Απριλίου 02, 2007

Να μαι κι εγώ!

Που θα ξαναφύγω δηλαδή!
Ο σάκος είναι σχεδόν έτοιμος, τα εισιτήρια κλεισμένα, η Μεγάλη Παρασκευή να έρθει και όπου φύγει φύγει…
Το Πάσχα στο χωριό, όπως και να το κάνεις, είναι άλλη αίσθηση.
Βέβαια, τα παιδικά μου χρόνια, το Πάσχα ήταν πάντα μια πανέμορφη εμπειρία. Όχι ότι τώρα δεν είναι, αλλά πολλά έχουν αλλάξει, κάποιοι έχουν φύγει και η απουσία τους είναι αισθητή…
Αλλά δεν πτοούμαι!
Κοζάνη σου ρχομαι!
Κατσικάκι στη σούβλα, περιμένοντας όλοι από πάνω να φάνε λίγη ξεροψημένη πέτσα, ρετσίνες από νωρίς το μεσημέρι, μέχρι να φάμε θα χουμε γίνει όλοι ντίρλα, συγγενείς που έχουμε να βρεθούμε μήνες…
Όλα είναι όμορφα στο χωριό αυτές τις μέρες!
Παλιοί φίλοι, η μυρωδιά του κήπου, αναμνήσεις.
Πόσες αναμνήσεις!
Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που ο ήλιος θα κατεβαίνει και θα βυθίζεται στον Αλιάκμονα. Κι εγώ καθισμένη κάτω από την μουριά μου.



Παράδεισε μου, σου ρχομαι!!!

Καλή Ανάσταση σε όλους!!!!


 
posted by cindaki at 10:51 μ.μ., | 33 comments