Δευτέρα, Οκτωβρίου 29, 2007

Μια πολύ άβολη κατάσταση!!!

Σήμερα στο γραφείο με έπιασε νευρικό γέλιο!

Η αλήθεια είναι ότι με πιάνει πολύ συχνά νευρικό γέλιο! Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό. Αλλά συμβαίνει!
Και το κακό είναι ότι έχουν βάλει και κάμερες και ο Big Brother μας παρακολουθεί! Μια στέλνω λάθος mail, σε λάθος παραλήπτη! Μια θυμάμαι το αγαπημένο μου ανέκδοτο με την κότα! Εκεί να δεις γέλιο! Με μαζεύανε από τα πατώματα! Ξανά λάθος mail! (Σήμερα, έφταιγε η φίλη μου η Αγγελική! Αυτήν τουλάχιστον το ξεκίνησε! Την έπιασε κι αυτή νευρικό και γελούσαμε σαν χαζά μέσω τσατ!!! ) Ε, μα τι να κάνω;;; Είμαι άνθρωπος που δεν μπορώ να κρατήσω το γέλιο μου! Αλλά σας μιλάω για πολύ γέλιο! Και όλοι γύρω κοιτάνε και δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν! Μα γελάω πολύ και για πολλή ώρα!!! Τόσο που το πρόσωπο παραμορφώνεται από τους σπασμούς!!!!


Ααααααααααχ!


Μεγάλη ευχαρίστηση σας λέω!!!!!
 
posted by cindaki at 5:10 μ.μ., | 19 comments
Κυριακή, Οκτωβρίου 07, 2007

Φίλε μου...

...μου έχει λείψει τόσο πολύ να έρθεις να με πάρεις με το αυτοκίνητο και να κάνουμε άπειρες νυχτερινές βόλτες στην Αθήνα που ποτέ δεν κοιμάται! Μου λείπει που δεν σε βλέπω πια, αλλά όσα έχω να σου πω, θα τα γράψω. Είμαι σίγουρη πως με κάποιον τρόπο θα τα μάθεις!

Τον τελευταίο καιρό η ζωή μου είχε πολλές αλλαγές. Θυμάσαι που δεν βρίσκαμε δουλειά; Που κρατούσε ο ένας το χέρι του άλλου και λέγαμε πως κάτι θα βρεθεί και για μας; Σαν να έχει περάσει ένας αιώνας από τότε…

Θα σε ξαφνιάσω αν σου πω πως η ζωή μου πια είναι τόσο γεμάτη, που γυρνάω σπίτι αργά και πέφτω σαν κούτσουρο στο κρεβάτι; Ξέρεις όμως κάτι; Πολύ το απολαμβάνω! Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι πώς να οργανώσω το πρόγραμμα μου για να τα προλάβω όλα! Πάρτε αποφάσεις δε λέγαμε;

Οι μέρες πια δεν μου φτάνουν να κάνω όσα θέλω. Ξέρω, να προσέχω τον εαυτό μου θα μου έλεγες. Ένα μικρό, ευτυχώς, προβληματάκι υγείας με κράτησε τις τελευταίες μέρες πίσω, αλλά μου έδωσε την ευκαιρία να βάλω κάποιες προτεραιότητες.
Τουλάχιστον στην σκέψη μου.
Τουλάχιστον έτσι νομίζω…

Αχ, να ξερες πόσο πολύ μου λείπεις. Και το γεγονός ότι δεν έρχομαι συχνά να σε δω, με διαλύει. Πέρασαν δύο χρόνια. Δύο ολόκληρα χρόνια. Ήταν τόσο λίγες οι στιγμές που έφευγες από το μυαλό μου. Με ποιον να μοιραστώ όσα μοιραζόμουν μόνο μαζί σου; Λέω δε θα κλάψω. Κι όμως, τα γράμματα στην οθόνη αρχίζουν να θολώνουν. Δε βλέπω πια τι γράφω. Ελπίζω να ξέρεις εκεί που είσαι πόσο πολύ σ’ αγαπάω…

 
posted by cindaki at 8:59 μ.μ., | 26 comments