Ζήλεια...
Δεν μιλάω για την "κακιά" ζήλεια,αυτήν που κοιτάς τον άλλον μοχθηρά για όσα έχει πετύχει.
Μιλάω για την άλλη,μεταξύ συντρόφων.
Υπάρχει η άσχημη πλευρά,η αρρωστημένη και παθολογική ζήλεια...Αυτήν που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις,σε σφίγγει σαν μέγγενη.Είτε είσαι αυτός που ζηλεύει,είτε αυτός που ζηλεύουν.Αυτό το είδος της ζήλειας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος.Είναι καταστροφική.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά.Η λίγο καλύτερη.Αυτήν η ζήλεια που σε κάνει να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος μέσα στην σχέση που χτίζεις.
Όμως ακόμα κι αυτήν η μορφή της δεν απέχει πολύ από το να σε κάνει να υποφέρεις...Ζηλεύεις όταν ο/η σύντροφός σου κοιτάξει κάποιον άλλον.Όταν δεν είστε μαζί και δεν ξέρεις τί μπορεί να προκύψει.Είναι υπερβολικά όλα αυτά,αλλά ποιος είπε ότι η ζήλεια είναι κάτι καλό;Υπάρχει όμως.Είναι ανθρώπινο συναίσθημα.
Φωλιάζει μέσα σου και σε "ξύνει" με το νύχι, σου ψυθιρίζει ενοχλητικά στο αυτί...
Φοβάσαι να μιλήσεις ανοιχτά, (στην αρχή ίσως πεις κάτι,αλλά σιγά σιγά τα κρατάς μέσα σου),φοβάσαι μην νιώσει ο άλλος πίεση, μην σε θεωρήσει γκρινιάρη.Φοβάσαι μην τον χάσεις...
Τελικά η ζήλεια ξεκινάει από την προσωπική μας ανασφάλεια.Τη χαμηλή αυτοεκτίμηση...
Εσύ ζηλεύεις;
13 Comments:
Ακριβώς έτσι νιώθω κι εγώ!
Πάντα έλεγα ότι κατάφερα και δεν με άγγιξε η ζήλεια.Μέχρι που γνώρισα τον άνθρωπο με τον οποίο σήμερα είμαστε μαζί.
Πονάει πολύ,όσο κι αν μου δείχνει ότι είναι δικός μου.
Δικός μου!Όσο μπορεί να ανήκει κάποιος σε κάποιον άλλον.Τελικά είναι πιο δύσκολο για τις γυναίκες;Πονάει πιο πολύ;
Δε ξέρω...
Πονάει όμως,αυτό το ξέρω...
---------------
Υπάρχει και η "άλλη" ζήλια, που μοιαζει με το το καλοτύχισμα.
Καλοτυχίζω (ζηλεύω) τις μανούλες που έχουν παιδάκι υγιή.
Καλοτυχίζω (ζηλεύω) τα παιδάκια που είναι υγιή και παίζουν ανέμελα.
Καλοτυχίζω (ζηλεύω) τους γονείς και τα παιδάκια που ζουν μέσα στην "ανία" και την "πληξη" τής καθημερινότητας, χωρίς προβλήματα υγείας, ζουν δηλαδή με έγνοιες της ρουτίνας, φυσιολογικές.
Καλότυχα και ζηλευτά, μακάρια και ευτυχισμένα όλα αυτά το παιδάκια και οι γονείς τους! Πόσο θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς στη θέση τους! Έστω και για λίγο!
ΜΕ αγάπη κι εγνωμονυνη για τις ευχές και τα γλυκά λόγια που αφήσατε στο ημερολόγιό μου
Παράγαφος
κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά
Έλειψες μιαν ώρα κι έχει πέσει τώρα
έκλειψη ηλίου και μια σκοτεινιά
Όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα
κι ο Θεός ο ίδιος δεν με σταματά
Ζήλεια μου, ζήλεια μου
με σένα η καρδιά μου είναι ζωντανή
μίλα μου, μίλα μου
μα φύγε όταν έρθει εκείνος να με βρει
ζήλεια μου, ζήλεια μου
σαν την αγάπη είσαι τόσο δυνατή
μίλα μου, μίλα μου
μα φύγε όταν έρθει εκείνος να με βρει
Ψέματα σου λέω
και κρυφά σου κλαίω
από αγάπη ζήλεια και εγωισμό
κι όταν είμαι ψεύτρα
κι άλλο τόσο φταίχτρα
πάλι από την ζήλεια θα υποκριθώ
ψέματα σου λέω
και κρυφά σου κλαίω
από αγάπη ζήλεια και εγωισμό
Ζήλεια μου, ζήλεια μου
Χάρις Αλεξίου - Μανος Λοιζος -Μανωλης Ρασουλης..Καλημερα!!!ΖΗΛΕΥΩ!!!!!
Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Να βρω έναν άνθρωπο που να μη ζηλεύει...
Και εγώ ζηλεύω. Ζηλεύω τις μανούλες που έχουνε παιδιά. Γιατί εγώ δεν έχω. Παρόλες τις προσπάθειες που έκανα να αποκτήσω ή να υιοθετήσω.Ολες κατέληξαν σε πολλά αίματα, σε εγχειρήσεις και με πόνο, σε αρνήσεις και σε 0 παιδιά.
την αγάπη μου!Ξέρω από συγγενικό πρόσωπο πόσο επίπονο είναι αυτό το θέμα...
Οπως το αγχος είναι κινητήριος δύναμη και μπορεί να γίνει και πηγή δημιουργίας , έτσι και η ζήλεια ,είναι κινητήριος δύναμη ,που μας ωθεί στο να γίνουμε καλύτεροι από ότι είμαστε..
Φυσικά και ζηλεύω...νομίζω ότι όποιος αισθάνεται πέντε πράγματα είναι λογικό να ζηλεύει...αλλιώς δεν θα αισθανόταν τίποτα....
ένα παράδειγμα , μέχρι και την φωτο της LEMON ζηλεύω που είναι πιο πάνω...
πολύ μου άρεσε το κείμενο και ο τρόπος που γράφεις....θα ξανάρθω σίγουρα
Στις σχέσεις είναι καταστροφική σχεδόν.
Εχει να κάνει με την "ιδιοκτησία" και για αυτό δεν μπορεί με τίποτα να έχει καλό αποτέλεσμα στην σχέση δύο ανθρώπων. Αργά ή γρήγορα θα δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα.
Μια καλημέρα και απο μένα.
»
»
Το κατάλαβα οταν άρχισα να πονάω για έναν άνθρωπο-για κανέναν άλλον δεν μου είχε συμβεί μέχρι τότε, γιαυτό και μου προκάλεσε τρομερή έκπληξη.
Νόμιζα οτι αρκεί να είσαι μεγαλόψυχος, ανοιχτόκαρδος, και κάθε τι...ευρύ!! Οτι η ζήλεια δεν είναι για μένα!
Και είδα οτι με κάποιον, χάνεις τον έλεγχο, πονάς, δεν θέλεις ούτε το βλέμα του να πέφτει σε άλλους... Ο πόνος της ζήλειας δεν περιγράφεται, ούτε η απέχθεια που νιώθεις για τον εαυτό σου οταν τον βλέπεις να σκέφτεται με τρόπο που δεν το πίστευες ποτέ οτι κρύβεις μέσα σου...
Παρολαυτά, μπροστά στο να μη έχω νιώσει τέτοια αγάπη, καλύτερα να την έχω, κι ας έχω και τη ζηλεια. Λέω τώρα..όταν χαλιέμαι, λέω άλλα!
Και, καλώς όρισες!