Πέμπτη, Μαΐου 11, 2006

Αντίο σ'έναν φίλο...


Η ημέρα που σε γνώρισα ήταν τόσο ενδεικτική του τί επρόκειτο να ακολουθήσει!
Μόλις σε είδα άρχισα να γελάω!Κάτι στο μουτράκι σου ήταν τόσο αστείο!Οι γκριμάτσες, το βλέμμα!Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα είχε παρεξηγηθεί με την συμπεριφορά μου, ο οποιοσδήποτε...Όχι όμως εσύ!
Αυτός ήσουν πάντα. Ένας άνθρωπος που νόμιζες πως δεν τον άγγιζαν προβλήματα.Όποιος σε γνώριζε γελούσε με την καρδιά του.Ήσουν το ίδιο το γέλιο!Τόσο ήρεμος, κι όμως μπορούσες να γίνεις η ψυχή της παρέας χωρίς καν να προσπαθήσεις να πεις πολλά πολλά...
Κι όταν κάποιος σε γνώριζε καλύτερα, τον παρέσερνε το ορμητικό σου ταμπεραμέντο σαν χείμαρρος!
Όταν ήμουν μαζί σου τίποτα δεν με άγγιζε!
Πάντα είχες κάτι να μου πεις.Όχι να συμβουλέψεις - να προτείνεις.Και πάντα ήσουν εκεί να ακούσεις ότι είχα να πω.
Εσύ όμως δεν ήθελες να μάθει κανείς το μαρτύριό σου...
Κι ένα μεσημέρι έφυγες...
Μόνος...

Πονάω...
Πονάω που δεν σε αποχαιρέτησα.
Πονάω που δεν ήμουν εκεί να σου κρατήσω το χέρι ούτε μία στιγμή, να σ'αγκαλιάσω...
Να σου χαρίσω ένα χαμόγελο,τόσο λίγο μπροστά στο γέλιο που μου χάρισες εσύ...
Η ψυχή μου κλαίει.
Ξέρω, ο χρόνος θα ελαφρύνει τον πόνο κάποτε.

Εγώ όμως θα σ'αγαπάω όσο ζω...

Αντίο...
 
posted by cindaki at 5:21 μ.μ., |

15 Comments:

« back home | Δημοσίευση σχολίου
  At Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 11:48:00 π.μ. Blogger maika said:
Ax! sofi
έχω την εντύπωση πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν εκτιμήσει τόσο πολύ το γέλιο που το χαρίζουν απλόχερα!!

Τους ίδιους συνήθως όταν κάτι τους τρώει.. δεν το μοιράζονται .. Δεν είναι αυτός ο ρόλος που έχουν αποφασίσει να παίξουν...

Χαρά θέλουν να σκορπούν..
Τα βάσανά τους τα κρατούν για τους ίδιους...
  At Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 12:16:00 μ.μ. Blogger cindaki said:
Είμαι τυχερή που ένας τέτοιος άνθρωπος πέρασε από τη ζωή μου και τη σημάδεψε!
  At Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 1:35:00 μ.μ. Blogger apousia said:
Ναι,είσαι τυχερή,αυτός ο άνθρωπος,και κάθε τέτοιος άνθρωπος,είναι ο πλούτος μας!
Ο χρόνος,θα αμβλύνει,είναι αλήθεια...
Δεν θα σβήσει τίποτα,δε θα σπρώξει τίποτα στη λήθη,ούτε εσύ θα το ήθελες άλλωστε!
Τον συνοδεύει και το δικό μου δάκρυ!
Την αγάπη μου!
  At Παρασκευή, Μαΐου 12, 2006 1:38:00 μ.μ. Blogger cindaki said:
Καλή μου απουσία σ'ευχαριστώ που δίνεις το παρόν στο μικρό μου blog!
  At Σάββατο, Μαΐου 13, 2006 7:12:00 π.μ. Blogger Epicuros said:
Σου εύχομαι βα κρατήσεις την εικόνα του μέσα σου όπως ήταν. Και να τον θυμάσαι με γέλιο. Το καλύτερο που μπορείς να κάνεις γι' αυτόν. Θα χαίρεται αν σε βλέπει...
  At Κυριακή, Μαΐου 14, 2006 2:24:00 μ.μ. Blogger Marina said:
Au revoir καλύτερα να πείς στον φίλο σου γιατί ή φωτεινή ψυχή του δεν φεύγει, πάντα κοντά σου θα στέκεται και να σε καθοδηγεί
  At Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006 4:20:00 μ.μ. Blogger aggelos-x-aggelos said:
Δεν ξέρω πως μπορείς να σταθείς σε κάποιον όταν δεν μπορείς να τον πάρεις αγκαλιά ή να του κρατήσεις το χέρι, όταν ακόμα δεν αλλάζει ο τόνος της φωνής σου λέγοντας μια καλή κουβέντα αλλά ας είναι αυτό το σχόλιο όσο παίρνει πιο παρήγορο για σένα!

Πολλά φιλιά!
  At Δευτέρα, Μαΐου 15, 2006 4:48:00 μ.μ. Blogger cindaki said:
@aggelos
Να σαι καλά.
Δεν είναι η παρηγοριά αυτό που αναζητώ,αλλά με κάνει να νιώθω καλύτερα!
Σ'ευχαριστώ...
  At Τρίτη, Μαΐου 16, 2006 6:27:00 π.μ. Blogger ηω-λιθικός said:
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
  At Τρίτη, Μαΐου 16, 2006 6:33:00 π.μ. Blogger ηω-λιθικός said:
Το να θυμάσαι κάποιον, είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να του κάνεις....
  At Τρίτη, Μαΐου 16, 2006 4:21:00 μ.μ. Blogger Jason said:
Πώς τα καταφέρνουν και είναι πάντα αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν νωρίς...
  At Κυριακή, Μαΐου 28, 2006 4:09:00 π.μ. Blogger Ελπίδα said:
Λυπάμαι πραγματικά όταν φεύγουν νέοι άνθρωποι. Να ζήσεις κορίτσι μου να τον θυμάσαι.Εσύ ήσουν τυχερή που τον γνώρισες κι Εκείνος χαρούμενος που τον θυμάσαι γλυκά.Κράτησέ τον πλάι σου, σα φύλακα άγγελό σου και προχώρα μπροστά. Αυτό θέλει κι εκείνος για να είναι χαρούμενος και να γελάει. Φιλιά πολλά.
  At Τετάρτη, Ιουνίου 28, 2006 2:06:00 μ.μ. Blogger exilio said:
Σίγουρα αυτός άνθρωπος θα σου έμαθε πολλά..όπως το να χαμογελάς.
Νομίζω θα τον στεναχωρούσε να σε έβλεπε λυπημένη..
Επέλεξε να φύγει βουβά..δε φταίς εσύ για αυτο... το ότι δε ζήτησε τιπότα με κάνει να πιστέυω ότι πρόκειται για ένα άτομο υπέροχο..που ήξερε να αγαπάει πραγματικά!

Είσαι τυχερή που τον γνώρισες...και μη ξεχνάς ποτέ να χαμογελάς!:)
  At Δευτέρα, Ιουλίου 03, 2006 10:09:00 π.μ. Anonymous Ανώνυμος said:
Interesting website with a lot of resources and detailed explanations.
»
  At Σάββατο, Μαΐου 26, 2007 6:12:00 π.μ. Blogger Aphrodite said:
Kουράγιο ν'αντέξεις την απουσία, αγάπη να θυμάσαι και να μην ξεχάσεις...


« back home | Δημοσίευση σχολίου