Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

Χτες το βράδυ…

… πριν κοιμηθώ, άρχισα να σκέφτομαι αγαπημένα μου πρόσωπα.
Tη φίλη μου τη Φωφώ, που παλεύει με τον εαυτό της ζωγραφίζοντας φεγγάρια,
τη φίλη μου τη Λένα, που παλεύει με την μοναξιά της,
τον Δημήτρη, τον Χρήστο, που μου λείπει πολύ,
τον Σπύρο, που ελπίζω να μην τον πονάει πια η μέση του,
τον Νίκο, που χει φωλιάσει μες στη ψυχή μου και ακούω το γέλιο του κάθε βράδυ…

Και μετά έκλεισα τα μάτια και πέρασαν από το μυαλό μου κάποιοι νέοι φίλοι!
Ο μοναδικός Jason, η ελπίδα, η exilio, η καταπληκτική και ανεξάντλητη maika, ένα αγόρι σε μια καρέκλα, η απουσία, που μου χει λείψει, και ένιωσα αναπάντεχα όμορφα
Εκείνη την στιγμή, έπαιξε στο ραδιόφωνο δίπλα μου
ένα αγαπημένο μου κομμάτι, του Παυλίδη!



Με πήρε ο ύπνος χαμογελαστή…
 
posted by cindaki at 6:16 μ.μ., | 13 comments
Παρασκευή, Οκτωβρίου 13, 2006

Σιγά, να πάρω μια ανάσα...



Where is the moment
When you need it
the most?
You kick up the leaves
and the magic is lost…


Έχεις νιώσει την ανάγκη να σταματήσεις το χρόνο;
Έχεις νιώσει ότι τα γεγονότα τρέχουν πιο γρήγορα από σένα και δεν τα προλαβαίνεις;
Να σταματούσε ο χρόνος…
Να κοιτάξεις τον ουρανό να πάρεις μια ανάσα…

Συμβαίνουν όλα τόσο γρήγορα, δεν προλαβαίνεις να νιώσεις χαρά, νιώθεις λύπη, αγωνία.
Δεν προλαβαίνεις να χαμογελάσεις, κατσουφιάζεις…

Άραγε οι παλιότεροι να ήταν τόσο κυκλοθυμικοί;
Ή η ζωή μας έχει πια τόσο τρελούς ρυθμούς που οδηγούν εκεί;

Ουφ…
Νιώθεις ώρες ώρες σαν ένα αργό, βαρύ μπλουζ;
 
posted by cindaki at 9:27 μ.μ., | 29 comments
Κυριακή, Οκτωβρίου 08, 2006

Μια δύσκολη μετακόμιση.

Το είχαμε πάρει απόφαση: θα ζούσαμε οι δυο μας.
…
Μέσα σε λίγες μέρες είχε ήδη κανονιστεί η μετακόμιση.
Εγώ ανέλαβα την καθαριότητα, όχι με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση. Το σπίτι ήταν πολύ βρώμικο, ειδικά η κουζίνα. Και μόνο που την κοίταζα, ένιωθα έναν κόμπο στον λαιμό, αλλά έπρεπε να συνεχίσω. Της το είχα υποσχεθεί και δεν ήθελα να την απογοητεύσω. Έπρεπε να είμαστε και οι δύο δυνατές, η μία για την άλλη.

Τραγουδούσα για να σπάσω την μονοτονία της μοναξιάς, όσο έτριβα τα λιγδωμένα πλακάκια.
Αυτό θα γινόταν το νέο μου σπίτι.
Ήθελα να κάνω όσο πιο πολλά μπορούσα. Την επόμενη θα φέρναμε τα πράγματα και δεν υπήρχε πολύς χρόνος.
Περνούσαν πολλές σκέψεις από το μυαλό μου, όλα αυτά τα κλισέ: κάθε τέλος μια καινούρια αρχή, κάθε αρχή και δύσκολη και άλλα τέτοια… Πόσο χαζά ακουγόταν τώρα όλα αυτά.
Αυτήν η αρχή μου φαινόταν αδιάβατη ζούγκλα, αλλά φοβόμουν να το παραδεχτώ…
Φοβόμουν.
Έχω μετακομίσει πολλές φορές στη ζωή μου. Έχω αλλάξει σπίτια, χωριά, πόλεις, χώρες.
Αυτήν ήταν η πρώτη φορά που φοβόμουν.
…

Ξυπνήσαμε νωρίς.
Η αλήθεια είναι ότι καμία δεν κοιμήθηκε αρκετά. Η μετακόμιση είχε κανονιστεί για το απόγευμα και η αναμονή ήταν πολύ δύσκολη. Κάποια στιγμή, ήρθε το φορτηγάκι και φορτώσαμε τη ζωή μας.
Εγώ δε χωρούσα και πήγα με ταξί. Φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα.
Αρχίσαμε να κουβαλάμε.
Η γειτονιά ήταν γνώριμη. Που να το ξερα όταν ήμουν παιδάκι και έτρεχα στα στενά των Αμπελοκήπων, ότι μετά από σχεδόν 20 χρόνια θα έβρισκα σπίτι στην ίδια γειτονιά!
Είχε κιόλας βραδιάσει όταν τα ξεφορτώσαμε όλα.
Στρώσαμε δύο πατάκια και κάτσαμε να ξεκουραστούμε.
Αυτό ήταν…

…
Η μητέρα μου σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο που είχαμε βάλει όλα τα πράγματα.
Την ακολούθησα, τελείως μηχανικά. Ίσως κι από φόβο, μη μείνω μόνη σ’ ένα δωμάτιο ξένο…
Τα πάντα τοποθετημένα σε μαύρες σακούλες και η μία πάνω στην άλλη.
Ένα δωμάτιο με μαύρες σακούλες. Ένα δωμάτιο μαύρο…Από πού να πρωτοξεκινήσει κανείς;
Ένιωσα τα γόνατα μου να λυγίζουν και ακούμπησα στον τοίχο.
Μακάρι το πρωί όλα να φαίνονται καλύτερα…
 
posted by cindaki at 4:20 μ.μ., | 26 comments
Δευτέρα, Οκτωβρίου 02, 2006

Αυτό κι αν είναι πρωτοτυπία!

Σήμερα το πρωί ήμουν στους Αμπελόκηπους, κοντά στο μετρό.
Αυτό που αντίκρισα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη: μία θεατρική ομάδα, ανακοίνωνε την ομιλία ενός υποψηφίου για τις εκλογές.
Ήταν απίστευτο!
Μία ομάδα από νέα αγόρια και κορίτσια, με πρωτότυπα σκετσάκια, τραγούδια και έξυπνες ατάκες, ένας συνδυασμός stomp (καθώς κρατούσαν σκουπόξυλα που τα χτυπούσαν ρυθμικά) και χορού αρχαίας τραγωδίας, σίγουρα δεν πέρασαν απαρατήρητοι!
Γυρνούσαν από δρόμο σε δρόμο, φώναζαν, τραγουδούσαν, και έδιναν μια απίστευτα ευχάριστη νότα !
Αυτό μάλιστα!
Αυτό είναι πρωτοτυπία!
 
posted by cindaki at 2:17 μ.μ., | 16 comments