Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006

Όνειρο?...

Άνοιξε τα μάτια. Δεν μπορεί να ξημέρωσε κιόλας, σκέφτηκε…
Μόλις πριν λίγο με πήρε ο ύπνος…
Ένιωθε πολύ κουρασμένος, είχε ανάγκη από ξεκούραση.
Δεν είχε τα περιθώρια όμως. Έπρεπε να πάει στη δουλειά. Τόσα στόματα είχε να θρέψει.
Ένα παράξενο συναίσθημα όμως…
Κάτι ήταν διαφορετικό αυτό το πρωινό.
Σηκώθηκε να φτιάξει καφέ. Η μικρή καλυβούλα είχε φωτιστεί από τον ήλιο και την ζέστανε!
Βγήκε έξω με το φλιτζάνι στο χέρι, να απολαύσει την ανατολή! Πήρε βαθιά ανάσα και ένιωσε ευτυχία!
Μια ευτυχία, που όλα τα πλούτη του κόσμου δεν μπορούν να την προσφέρουν!
Τι κι αν ήταν φτωχός;
Αυτή τη θέα πάνω στο ύψωμα, με όλη την πόλη στα πόδια του, δεν μπορούσε να του τη στερήσει κανείς.

Μπήκε μέσα, όταν άκουσε τα παιδιά του να τσακώνονται.
-Μη φωνάζετε, ακόμα δεν ξυπνήσατε, είπε.
-Έλα μικρή μου Τζέην, άσε ήσυχο τον αδερφό σου. Κι εσύ Τζόναθαν, είναι μικρή, δεν καταλαβαίνει.
-Πηγαίνετε να πλυθείτε.
Τα παιδιά πήγαν στο δεύτερο δωματιάκι της καλυβούλας.
Μα γιατί ένιωθε έτσι;

Εκείνη την ώρα χτύπησε η πόρτα. Ήταν ο φίλος του. Κάθε πρωί περνούσε για να πάνε μαζί στην οικοδομή.
-Έλα, θες καφέ;
-Ναι, βάλε λίγο.
-Πως είσαι;
-Καλά, αλλά νιώθω παράξενα σήμερα. Κάτι, που δεν μπορώ να το προσδιορίσω…
-Μήπως θες να κάνεις κοπάνα από τη δουλειά;
-Όχι, αλήθεια σου λέω!
-Καλά, καλά. Ο καφές που λέγαμε;

Κατευθύνθηκε προς το κουζινάκι και τότε πέρασε μπροστά από τον καθρέφτη.
Αντίκρισε τον εαυτό του…

-Άκουσες; Πανικός έγινε κάτω στην πόλη! Ληστέψανε την μεγαλύτερη τράπεζα! Πολλά εκατομμύρια δολάρια σου λέω!

Η φωνή, λες και ακουγόταν από χιλιόμετρα μακριά.
Το είδωλό του!
Ποιος ήταν αυτός στον καθρέφτη; Δεν μπορεί, δε γίνεται!
Κοίταξε τα χέρια του! Όλα φαινόταν ανεξήγητα φυσιολογικά, αλλά κάτι, κάτι ήταν λάθος, το ένιωθε!

Η φωνή πλησίαζε τώρα.
-Σοφάκι, Σοφάκι μωρό μου, ξύπνα! Είσαι καλά;
Η Σοφία άνοιξε τα μάτια της. Ήταν απίστευτο!
Αυτό το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό!
-Μωρό μου, είσαι καλά;
-Είδα ένα όνειρο…
-Εφιάλτης;
-Όχι, όχι, δεν ήταν εφιάλτης…
Απλά, ήμουν ένας μαύρος εργάτης στην Νέα Υόρκη…
 
posted by cindaki at 2:41 μ.μ., |

8 Comments:

« back home | Δημοσίευση σχολίου
  At Πέμπτη, Δεκεμβρίου 07, 2006 8:50:00 μ.μ. Blogger Alexandra said:
ενδιαφέρουσα πλοκή, σαν όνειρο.
  At Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006 12:03:00 μ.μ. Blogger Alkyoni said:
έχει δίκιο η αλεξάνδρα
καλημέρα :)
  At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006 5:41:00 π.μ. Blogger Jason said:
Καλό.
Και πολύ αληθινό.
Σαν όνειρο, ναι.
Και διαφορετικό απ' το συνηθισμένο σου στυλ.
Όμορφο.
:)
  At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006 8:39:00 π.μ. Blogger Attalanti said:
Ευτυχία... όνειρο και ζωή, μπλεγμένα σ' ένα. Όνειρα μ' ευχάριστα συναισθήματα, αυτά είναι τα καλύτερα!
  At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006 12:13:00 μ.μ. Blogger maika said:
...δε σε άφηναν να κοιμηθείς βρε Σοφάκι μου λίγο ακόμα.... να δεις και τη συνέχεια, να μάθουμε κι εμείς τι παράξενο είχε για το εργάτη σου εκείνη η μέρα.....
καλημέρα!
  At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006 8:31:00 μ.μ. Blogger Stavros Katsaris said:
Δεν το περίμενα έτσι!
Πολύ ωραίο!

Όνειρο...?
  At Δευτέρα, Δεκεμβρίου 11, 2006 8:35:00 μ.μ. Blogger cindaki said:
Είναι ένα πραγματικό όνειρο που είδα πριν κάποιους μήνες.

Ήταν πάρα πολύ έντονο, δεν είμαι σίγουρη καν αν πρόκειται για όνειρο.
Πιστεύω (μην γελάτε!...) ότι για λίγα λεπτά εγώ και ένας άντρας που ζει στην Αμερική, ανταλλάξαμε ζωές!
Κουφό;
Ένα περίεργο συναίσθημα, δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά νομίζω ότι το πιστεύω...
  At Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006 1:23:00 μ.μ. Anonymous Ανώνυμος said:
Isws na htan ontws kati alithino!
Poios mporei na kserei?...

polu endiaferon!

aleksis


« back home | Δημοσίευση σχολίου