sofi-k

Τί περίεργο συναίσθημα!
Δεν μιλάω για την "κακιά" ζήλεια,αυτήν που κοιτάς τον άλλον μοχθηρά για όσα έχει πετύχει.
Μιλάω για την άλλη,μεταξύ συντρόφων.

Υπάρχει η άσχημη πλευρά,η αρρωστημένη και παθολογική ζήλεια...Αυτήν που δεν σε αφήνει να αναπνεύσεις,σε σφίγγει σαν μέγγενη.Είτε είσαι αυτός που ζηλεύει,είτε αυτός που ζηλεύουν.Αυτό το είδος της ζήλειας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος.Είναι καταστροφική.
Υπάρχει και η άλλη πλευρά.Η λίγο καλύτερη.Αυτήν η ζήλεια που σε κάνει να προσπαθήσεις να γίνεις καλύτερος μέσα στην σχέση που χτίζεις.
Όμως ακόμα κι αυτήν η μορφή της δεν απέχει πολύ από το να σε κάνει να υποφέρεις...Ζηλεύεις όταν ο/η σύντροφός σου κοιτάξει κάποιον άλλον.Όταν δεν είστε μαζί και δεν ξέρεις τί μπορεί να προκύψει.Είναι υπερβολικά όλα αυτά,αλλά ποιος είπε ότι η ζήλεια είναι κάτι καλό;Υπάρχει όμως.Είναι ανθρώπινο συναίσθημα.
Φωλιάζει μέσα σου και σε "ξύνει" με το νύχι, σου ψυθιρίζει ενοχλητικά στο αυτί...
Φοβάσαι να μιλήσεις ανοιχτά, (στην αρχή ίσως πεις κάτι,αλλά σιγά σιγά τα κρατάς μέσα σου),φοβάσαι μην νιώσει ο άλλος πίεση, μην σε θεωρήσει γκρινιάρη.Φοβάσαι μην τον χάσεις...

Τελικά η ζήλεια ξεκινάει από την προσωπική μας ανασφάλεια.Τη χαμηλή αυτοεκτίμηση...

Εσύ ζηλεύεις;

Τί είμαστε εμείς οι άνθρωποι όμως,ε;
Ζούμε στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον,εκατομμύρια άνθρωποι σ'αυτήν την πόλη (και όχι μόνο στην Αθήνα βέβαια) και παρ'όλα αυτά ανακαλύπτουμε τρόπους επικοινωνίας,καθισμένοι μπροστά όχι σε έναν συνομιλητή,αλλά σε έναν υπολογιστή...
Αντί να βγούμε έξω,να συναντήσουμε ανθρώπους που έχουν (ίσως) τις ίδιες ανησυχίες με μας, αντί να μιλήσουμε και να εξελίξουμε την(γιατί όχι; ή ακόμα και να εκπαιδευτούμε πάνω στην) γλώσσα μας, αντί για όλα αυτά, προτιμούμε το έτοιμο, την ανταλλαγή απόψεων στο διαδίκτυο.
Σίγουρα δεν αμφισβητώ την προσφορά του internet: ενώνει ανθρώπους από κάθε γωνιά της γης, επικοινωνούν άνθρωποι κάθε στιγμή,αρκεί να το θελήσουν.
Μήπως όμως επαναπαυόμαστε στο έτοιμο;;;
Ξαναλέω,δεν μειώνω την αξία του συστήματος, σ'αυτό ανήκω κι εγώ εδώ και χρόνια!
Μήπως όμως έτσι χάνουμε την ανθρώπινη επαφή;
Να δούμε τον άλλον,να τον αγγίξουμε,να τον μυρίσουμε.Να δούμε αν ταιριάζουν οι χημείες μας βρε αδερφέ!
Μήπως χανόμαστε από τον διπλανό μας?...

Χαιρετώ όλον τον κοσμάκη που από περιέργεια μπήκε να δει ποια είμαι.
Άκουγα κι εγώ για τα blogs και σκέφτηκα (σαν γνήσια Ελληνίδα) ότι πρέπει και η δική μου φωνή να ακούγεται!!!
Δε ξέρω πόσο συχνά θα έχω έμπνευση,αλλά και μόνο στην ιδέα ότι μπορώ να ανταλλάσσω απόψεις με ένα σωρό κόσμο,με εξιτάρει!
Τεχνολογία σ'ευχαριστώ!!!