Τετάρτη, Μαΐου 17, 2006
Η ακακία μου.
Μαζευτήκαμε όλη η παρέα, όπως κάναμε κάθε απόγευμα.
Ήταν πάντα μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, όταν τελείωνα από τα μαθήματα του σχολείου, έβαζα το αγαπημένο μου τζην και έτρεχα στην αλάνα να τους συναντήσω.
Εκείνο το απόγευμα έγινε κάτι διαφορετικό. Μία γειτόνισσα, η κυρά-Σοφία, μας φώναξε και είπε πως είχε κάτι πολύ σημαντικό να μας αναθέσει. Να μας αναθέσει;;;
Δε χρειαζόταν τίποτα άλλο για να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον!
Είχε πάρει τρία δεντράκια: δύο ακακίες και μία φουντουκιά. Αποστολή μας ήταν να τα φυτέψουμε στην αλάνα μας και να τα φροντίσουμε. Δεν το συζητώ! Ήταν το νέο μας παιχνίδι!
Ξαφνικά τα απογεύματά μας άλλαξαν. Αφήσαμε μπάλες και ποδήλατα και επιδοθήκαμε αποκλειστικά στη φροντίδα τους. Μάλιστα χωριστήκαμε και σε ομάδες και αρχίσαμε τον ανταγωνισμό: ποιός θα κάνει την καλύτερη δουλειά, ποιό θα μεγαλώσει πιο γρήγορα... Σκάβαμε κάθε μέρα, ρίχναμε φρέσκο χώμα, ποτίζαμε. Τα περιφράξαμε για να μην τα αφήσουμε έρμαια στην πείνα των προβάτων...
Περίπου ένα μήνα μετά αρχίσαμε να βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα, τους πρώτους καρπούς των κόπων μας!Ο ενθουσιασμός, μεγάλος!
Ακόμη μεγαλύτερη η λαχτάρα να τα δούμε να μεγαλώνουν. Κάναμε σχέδια, να ψηλώσουν κι εμείς κάποτε, όταν θα γυρνάμε από τις δουλειές μας θα μαζευόμαστε και θα απολαμβάνουμε τον ίσκιο τους!...
...Η ζωή όμως μου τα έφερε αλλιώς. Φύγαμε το ίδιο καλοκαίρι από το χωριό για την Αθήνα, για μια άλλη ζωή.
Πέρασαν πολλά χρόνια, γύρω στα 15. Στην αρχή τα σκεφτόμουν πολύ έντονα τα δεντράκια μας, όσο όμως μεγάλωνα, όλο και λιγότερο...
Πριν από λίγο καιρό σκέφτηκα πως είχε φτάσει πια ο καιρός να γυρίσω πίσω. Είχα μία περίεργη αγωνία, για το τί θα αντίκρυζα... Θα ήταν εκεί τα δέντρα μας; Θα είχαν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου; Θα τα έβλεπα ψηλά, όπως τα είχα ονειρευτεί κάποτε;
Η αγωνία μου μεγάλωνε όσο πλησίαζα την τελευταία στροφή...
...Από τα τρία δεντράκια είχε μείνει μόνο το ένα, η μία ακακία. Μικρούλι, όπως τότε που το φυτέψαμε, με μία κατεστραμμένη σίτα να προσπαθεί να το προστατέψει...
Πλησίασα αργά, με έναν κόμπο στο λαιμό.
Μόλις όμως έφτασα, ένιωσα να φεύγει η θλίψη και χαμογέλασα!
Μπορεί το δεντράκι μου να μην μεγάλωσε παράλληλα με μένα.
Ήταν όμως εκεί και άντεχε τις κακουχίες, όσο μικρό κι αν παρέμεινε...
Αυτό το δεντράκι μου θύμισε την παιδική μου ψυχή, αυτήν που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα βάσανα κι αν τη βρουν, είναι πάντα εκεί και αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει...
Ήταν πάντα μία από τις αγαπημένες μου στιγμές, όταν τελείωνα από τα μαθήματα του σχολείου, έβαζα το αγαπημένο μου τζην και έτρεχα στην αλάνα να τους συναντήσω.
Εκείνο το απόγευμα έγινε κάτι διαφορετικό. Μία γειτόνισσα, η κυρά-Σοφία, μας φώναξε και είπε πως είχε κάτι πολύ σημαντικό να μας αναθέσει. Να μας αναθέσει;;;
Δε χρειαζόταν τίποτα άλλο για να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον!
Είχε πάρει τρία δεντράκια: δύο ακακίες και μία φουντουκιά. Αποστολή μας ήταν να τα φυτέψουμε στην αλάνα μας και να τα φροντίσουμε. Δεν το συζητώ! Ήταν το νέο μας παιχνίδι!
Ξαφνικά τα απογεύματά μας άλλαξαν. Αφήσαμε μπάλες και ποδήλατα και επιδοθήκαμε αποκλειστικά στη φροντίδα τους. Μάλιστα χωριστήκαμε και σε ομάδες και αρχίσαμε τον ανταγωνισμό: ποιός θα κάνει την καλύτερη δουλειά, ποιό θα μεγαλώσει πιο γρήγορα... Σκάβαμε κάθε μέρα, ρίχναμε φρέσκο χώμα, ποτίζαμε. Τα περιφράξαμε για να μην τα αφήσουμε έρμαια στην πείνα των προβάτων...
Περίπου ένα μήνα μετά αρχίσαμε να βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα, τους πρώτους καρπούς των κόπων μας!Ο ενθουσιασμός, μεγάλος!
Ακόμη μεγαλύτερη η λαχτάρα να τα δούμε να μεγαλώνουν. Κάναμε σχέδια, να ψηλώσουν κι εμείς κάποτε, όταν θα γυρνάμε από τις δουλειές μας θα μαζευόμαστε και θα απολαμβάνουμε τον ίσκιο τους!...
...Η ζωή όμως μου τα έφερε αλλιώς. Φύγαμε το ίδιο καλοκαίρι από το χωριό για την Αθήνα, για μια άλλη ζωή.
Πέρασαν πολλά χρόνια, γύρω στα 15. Στην αρχή τα σκεφτόμουν πολύ έντονα τα δεντράκια μας, όσο όμως μεγάλωνα, όλο και λιγότερο...
Πριν από λίγο καιρό σκέφτηκα πως είχε φτάσει πια ο καιρός να γυρίσω πίσω. Είχα μία περίεργη αγωνία, για το τί θα αντίκρυζα... Θα ήταν εκεί τα δέντρα μας; Θα είχαν αντέξει στο πέρασμα του χρόνου; Θα τα έβλεπα ψηλά, όπως τα είχα ονειρευτεί κάποτε;
Η αγωνία μου μεγάλωνε όσο πλησίαζα την τελευταία στροφή...
...Από τα τρία δεντράκια είχε μείνει μόνο το ένα, η μία ακακία. Μικρούλι, όπως τότε που το φυτέψαμε, με μία κατεστραμμένη σίτα να προσπαθεί να το προστατέψει...
Πλησίασα αργά, με έναν κόμπο στο λαιμό.
Μόλις όμως έφτασα, ένιωσα να φεύγει η θλίψη και χαμογέλασα!
Μπορεί το δεντράκι μου να μην μεγάλωσε παράλληλα με μένα.
Ήταν όμως εκεί και άντεχε τις κακουχίες, όσο μικρό κι αν παρέμεινε...
Αυτό το δεντράκι μου θύμισε την παιδική μου ψυχή, αυτήν που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα βάσανα κι αν τη βρουν, είναι πάντα εκεί και αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει...
