sofi-k

Ατμόσφαιρα Χριστουγέννων με υποθάλπουσα μελαγχολία. Μια μελαγχολία που συνήθως αυτές τις ημέρες, μας επισκέφτεται χωρίς να μας ρωτήσει.

"Το δυνατό γέλιο κρύβει το σιγανό κλάμα.
Κι άλλο ποτό.
Ίσως έτσι σβήσει αυτήν η δίψα, που όλο και φουντώνει…

Βράδυ Χριστουγέννων…"
Αυτές οι φράσεις κάτι μου θυμίζουν.
Θα σου τις κλέψω....
Φιλιά πολλά κορίτσι μου κι εσύ ποτέ με μοναξιά!

Ας περάσουμε όλοι καλά φέτος!!Πολύ δυνατό το κείμενο....

..ποιά μοίρα κοινή να έφερε δάκρυα στα μάτια τους.....
είχαν τουλάχιστον η μία την άλλη... δεν είναι λίγο κι αυτό!

prospathoun na plhgwsoun kai na plhgwthoun...

Kserw to sunaisthima...

Yperoxo grapsimo, sofaki.

aleksis

Συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά. Να σταματάει ο χρόνος...
Ωραίο κείμενο, καλή μου.

"Το δυνατό γέλιο κρυβει το σιγανό κλάμα." Τί ατάκα! Χωρίς να λες πολλά μας δίνει πολλά συναισθήματα μέσα από αυτή την ιστορία...

Πολύ όμορφο κείμενο...δυνατό!Μακάρι να μπορούσαμε με μια κίνηση να "σβήσουμε" όση μοναξιά πλανάται εκεί έξω...
Φιλιά*

Μελαγχολικό και υπέροχο....
Καλές γιορτές, κοριτσάκι:)

το πιο όμορφο απ'όλα, είναι ότι πρόκειται για αληθινό σκηνικό!
Μετά από ένα βράδυ αναμνήσεων, πόνου, ανάμεικτων συναισθημάτων, σταμάτησε ο χρόνος, σε μια χιονισμένη πλατεία!

Ότι πιο μαγικό έχω ζήσει!

Σας ευχαριστώ!

Μπορώ να πω ότι έχω ζήσει και εγώ παρόμοιες φάσεις, στο αρκετά κοντινό παρελθόν, ... με διάφορα backgrounds, είτε χειμωνιάτικα ... είτε καλοκαιρινά.

Οι ανθρώπινες σχέσεις τελικά είναι και οι πιο πολύπλοκες αφού οι εγωισμοί και το γεγονός ότι πολλές φορές στην ζωή μας εθελοτυφλούμε στις ίδιες τις αδυναμίες μας ... έχουν το αποτέλεσμα να μένουμε «μόνοι» μας και να νιώθουμε άσχημα/περίεργα στην παρουσία φίλων μας σε μέρες σαν και αυτές, που περιγράφεις Sofi-K, που το μόνο που θα έπρεπε να σκεφτόμαστε/αισθανόμαστε είναι αγάπη (με την ευρύτερη έννοια της).

Μόνος ή «μόνος» είναι αυτός που έχει διαλέξει να πορευτεί έτσι στην ζωή του είτε λόγο των περιστάσεων είτε λόγο άμεσων δικών του επιλογών ... όποτε πάμε πάλι στην αρχή ξανά, οι επιλογές μας στην ζωή είναι αυτές που μας συντροφεύουν, ίσως, για πάντα.

+++

Αυτός ο «τόνος» της μελαγχολίας του κειμένου σου μου «έβγαλε» το παραπάνω «βαρύ» συλλογισμό ... ίσως γιατί ετοιμάζομαι να ξανά ζήσω παρόμοιες καταστάσεις αυτά τα Χριστούγεννα.


Χρήστος

Ότι πιο μαγικό έχω διαβάσει αυτές τις μέρες!

Ήρθα πατημένη απ΄αλλού. Αλλά εντάξει! Ηρέμησα! Ήρθα, "είδα" και απήλθα! Φιλιά πολλά Σοφάκι μου και όχι μελαγχολίες εσείς τα νιάτα. Δεν πρέπει. Τότε στα γεράματα τι θα κάνετε;

Αχ τι ωραία...
Μακάρι να ήταν έτσι πάντα οι παραμονές Χριστουγέννων!
Γιατί δεν τις χω ποτέ έτσι...;
Σου εύχομαι να περάσεις μία πολύ όμορηφ παραμονή φέτος, sofi μου...

Αν ζούσε σήμερα ο Παπαδιαμάντης κάπως έτσι θα έγραφε... νομίζω...

- Υπάρχει κάπου ένα παραδεισένιο πουλί που κλαίει μαμά
και φωνάζει τον πόνο του με μια γλυκειά μελωδία,
γνωρίζω το τιτίβισμα, το μελαγχολικό τραγούδι του,
φωνάζει και κλαίει μαμά, κλαίει...........

ασκαρδαμυκτί, κανείς δεν μου χει πει κάτι τέτοιο ξανά!

Σ' ευχαριστώ πολύ, αν και νομίζω ότι απέχω πολύ!...

Έφτασε η ώρα...
Εμπρός για τα παραμύθια μας.

"Κρυμμένα μυστικά όμως και απωθημένα, πλανιούνται στον αέρα"

εύχομαι το βράδυ των χριστουγέννων να είσαι κάπου , χωρίς κρυμμένα μυστικά και απωθημένα .... να είσαι απλά εσύ ...

πολύ όμορφο πόστ

Σ' ευχαριστώ ηω-λιθικέ!
Κάποτε ήταν έτσι, κάποια Χριστούγεννα.
Όχι πια!

διάβασα πως είναι "αληθινή" ιστορία.

έτσι ακριβώς την ένιωσα και εγώ - σαν να ήταν η δική μου όμως...

ευχαριστώ γι'αυτό!