Τρίτη, Νοεμβρίου 13, 2007
Έγειρε πίσω...
...την πλάτη της και ακούμπησε αναπαυτικά στο μαξιλάρι, που πριν λίγο είχε τακτοποιήσει η νοσοκόμα. Ήταν ταλαιπωρημένη και κουρασμένη, αλλά ευδιάθετη. Έκλεισε τα μάτια, αφήνοντας τον ήλιο να της χαϊδεύει το πρόσωπο. Τι παράξενα συναισθήματα την κατέκλυσαν. Ήταν τόσο χαρούμενη κι όμως, ένιωθε τόσο έντονη την ανάγκη να κλάψει…
Το μυαλό άρχισε να τρέχει. Τα παιδιά της. Η ζωή της! Ξαφνικά, τίποτα άλλο δεν έμοιαζε να έχει αξία. Μόνο τα δυο της παιδιά!
Η γέννηση τους, εκείνη, η σπουδαιότερη μέρα της. Γεννημένα με 3 λεπτά διαφορά. Πώς να ξεχάσει εκείνη την μέρα; Πόσο γέμισε η ζωή της με τον ερχομό τους! Η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι!
Τα πρώτα λόγια, τα πρώτα γενέθλια!
Πέρασαν από μπροστά της χρόνια σχολικά, χρόνια γεμάτα αγωνία αλλά και χαρά! Εφηβεία, πρώτοι έρωτες, απογοητεύσεις…
Δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης. Η φυγή από το σπίτι. Η πιο επώδυνη στιγμή από τη γέννηση τους.
Και μετά, η εξέλιξη τους, οι δικές τους οικογένειες! Ένιωσε πως έβλεπε ταινία, έτσι όπως η μία εικόνα διαδεχόταν την άλλη! Χαμογέλασε με αυτήν τη σκέψη!
Ένα κύμα ζεστασιάς την πλημμύρισε. Ήταν τόσο γεμάτη!
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και το πρόσωπο της φώτισε. Οι νοσοκόμες έφεραν τα μωρά της, τα παιδιά της, να τα ταΐσει. Μόλις τα κράτησε στην
αγκαλιά της, ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Όλος ο κόσμος της ήταν εκεί, στην αγκαλιά της. Σήκωσε το πρόσωπο της και με μάτια βουρκωμένα κοίταξε έξω από το παράθυρο, στον κόσμο που αποκτούσε ξαφνικά καινούριο νόημα. Έγειρε στο στήθος του καλού της, που της χάιδευε τα μαλλιά, να ξεκουραστεί…
Αφιερωμένο σε μια μέλλουσα μανούλα!...
Το μυαλό άρχισε να τρέχει. Τα παιδιά της. Η ζωή της! Ξαφνικά, τίποτα άλλο δεν έμοιαζε να έχει αξία. Μόνο τα δυο της παιδιά!
Η γέννηση τους, εκείνη, η σπουδαιότερη μέρα της. Γεννημένα με 3 λεπτά διαφορά. Πώς να ξεχάσει εκείνη την μέρα; Πόσο γέμισε η ζωή της με τον ερχομό τους! Η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι!
Τα πρώτα λόγια, τα πρώτα γενέθλια!
Πέρασαν από μπροστά της χρόνια σχολικά, χρόνια γεμάτα αγωνία αλλά και χαρά! Εφηβεία, πρώτοι έρωτες, απογοητεύσεις…
Δάκρυα χαράς και δάκρυα λύπης. Η φυγή από το σπίτι. Η πιο επώδυνη στιγμή από τη γέννηση τους.
Και μετά, η εξέλιξη τους, οι δικές τους οικογένειες! Ένιωσε πως έβλεπε ταινία, έτσι όπως η μία εικόνα διαδεχόταν την άλλη! Χαμογέλασε με αυτήν τη σκέψη!
Ένα κύμα ζεστασιάς την πλημμύρισε. Ήταν τόσο γεμάτη!
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και το πρόσωπο της φώτισε. Οι νοσοκόμες έφεραν τα μωρά της, τα παιδιά της, να τα ταΐσει. Μόλις τα κράτησε στην
αγκαλιά της, ένιωσε την ανάσα της να κόβεται. Όλος ο κόσμος της ήταν εκεί, στην αγκαλιά της. Σήκωσε το πρόσωπο της και με μάτια βουρκωμένα κοίταξε έξω από το παράθυρο, στον κόσμο που αποκτούσε ξαφνικά καινούριο νόημα. Έγειρε στο στήθος του καλού της, που της χάιδευε τα μαλλιά, να ξεκουραστεί…Αφιερωμένο σε μια μέλλουσα μανούλα!...
posted by cindaki at 10:29 μ.μ., | 
18 Comments:
« back home | Δημοσίευση σχολίου
τελειο...με το καλο...γερα και ευτυχισμενα..και οπως ελεγε η δημητρα παπαδοπουλου στο σ'αγαπω,μ'αγαπας..¨αααχ,εγω ποτε θα γινω μανα????...."
..θα γεννήσεις δίδυμα?? :)
Καλο βράδυ!
Καλο βράδυ!
Τέλειο!
Μπράβο sofi!Αν δεν κλαίει τώρα απο χαρά....:)))
Μπράβο sofi!Αν δεν κλαίει τώρα απο χαρά....:)))
:)
Καλημέρα!
Όπως λέω και στο τέλος, το ποστ είναι αφιερωμένο στη Debby που περιμένει διδυμάκια!
Εγώ ουδεμία σχέση έχω.
Καλημέρα!
Όπως λέω και στο τέλος, το ποστ είναι αφιερωμένο στη Debby που περιμένει διδυμάκια!
Εγώ ουδεμία σχέση έχω.
Πραγματικά με συγκίνησες με αυτό σου το κείμενο. Προσέγγισες τα συναισθήματα μιας νέας μητέρας με τόσο απίστευτα αληθινό τρόπο. Αμφιβάλω αν όταν αξιωθώ με το καλό να τα ζήσω, θα μπορούσα ποτέ να τα αποδώσω τόσο όμορφα...
Και είμαι σίγουρη ότι όταν έρθει εκείνη η ώρα, και για το μόνο που δεν θα έχω χρόνο σίγουρα να κάνω θα είναι το να γράφω post αυτό το κείμενο θα είναι το ιδανικότερο όλων για να δημοσιευθεί... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μου το αφιερώνεις.
Τώρα περιμένω έχω πάρει θέση και προετοιμάζομαι, να δω την ταινία που μου επιφυλάσσει το μέλλον. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον!
Και είμαι σίγουρη ότι όταν έρθει εκείνη η ώρα, και για το μόνο που δεν θα έχω χρόνο σίγουρα να κάνω θα είναι το να γράφω post αυτό το κείμενο θα είναι το ιδανικότερο όλων για να δημοσιευθεί... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ που μου το αφιερώνεις.
Τώρα περιμένω έχω πάρει θέση και προετοιμάζομαι, να δω την ταινία που μου επιφυλάσσει το μέλλον. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον!
Debby με το καλό !
sofi πανέμορφο κείμενο.
Καλημέρα :))
sofi πανέμορφο κείμενο.
Καλημέρα :))
Aχ! Ζήλεψα λίγο!!!
Με το καλό λοιπόν :)
Με το καλό λοιπόν :)
Καλησπέρα Sofi!!!!....πάρα πολύ ωραίο το κείμενο....τόσο γλυκό και ευαίσθητο....έυχομαι τα καλύτερα για τη μέλλουσα μανούλα...και να δεί τα παιδιά της όπως επυθυμεί!!! Και καλή λευτεριά...που λένε και οι παλιοί.....Φιλιά πολλά.Με αγάπη Ηλιαχτίδα.
Χαίρομαι που σας άρεσε!
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να μου βγει πιο δυνατό, αλλά δεν μου βγήκε. Ίσως επειδή αυτό το συναίσθημα μου είναι άγνωστο στην ουσία.
Η αλήθεια είναι πως ήθελα να μου βγει πιο δυνατό, αλλά δεν μου βγήκε. Ίσως επειδή αυτό το συναίσθημα μου είναι άγνωστο στην ουσία.
τι γλυκόοΟοΟοΟ!!Τ_Τ
με το καλό να έρθουν τα μωράκια :))
εσύ πότε θα γίνεις μανούλα?:Ρ
με το καλό να έρθουν τα μωράκια :))
εσύ πότε θα γίνεις μανούλα?:Ρ
:)))
Θυμήθηκα με το post αυτό την γέννηση του δικού μου, πριν 6 μήνες, κρατούσα το χέρι της καλής μου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού, της χάιδευα τα μαλλιά την ώρα που ακούσαμε μαζί το πρώτο του κλάμα.
Και ήταν απερίγραπτη η στιγμή, η πρώτη στιγμή, που τον κράτησα στα χέρια μου...
Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Ύστερα, έρχεται ένα μικρό διάστημα φροντίδας που θέλει υπομονή, και μετά από κανά δίμηνο... σε κάθε τους γέλιο γελάει ο κόσμος όλος!!!
Σόφι, σε σένα τα έγραψα αλλά στη Debby απευθυνόμουν. οκ; :))))
Θυμήθηκα με το post αυτό την γέννηση του δικού μου, πριν 6 μήνες, κρατούσα το χέρι της καλής μου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού, της χάιδευα τα μαλλιά την ώρα που ακούσαμε μαζί το πρώτο του κλάμα.
Και ήταν απερίγραπτη η στιγμή, η πρώτη στιγμή, που τον κράτησα στα χέρια μου...
Τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Ύστερα, έρχεται ένα μικρό διάστημα φροντίδας που θέλει υπομονή, και μετά από κανά δίμηνο... σε κάθε τους γέλιο γελάει ο κόσμος όλος!!!
Σόφι, σε σένα τα έγραψα αλλά στη Debby απευθυνόμουν. οκ; :))))
Ναι Άγγελε! Έτσι κι αλλιώς αυτό το ποστ είναι αφιερωμένο στη Debby! :)
Θα θέλατε να ήσασταν στο όνειρο της Ρουμπέση !
Άλλη μια νύχτα σε λίγο θα γίνει μέρα.
Οπότε...........
Καλημέρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες
Στους κυνηγούς,
στους τυχοδιώκτες που δεν αράζουν
ποτέ - ποτέ!
Σε κάθε όμορφο λουλούδι που κρύβει μέσα του ένα παιδί.
Σε κάθε στιγμή που μας διδάσκει.
Σε όσους αγαπάνε το άπιαστο
και πιάνουν το νόημα σε αυτο.
Στο σημερινό Σάββατο 34 χρόνια μετά.
Σε εκείνους που κατανοούν,
και στους άλλους που κάναν πως δεν...
Στις ορμές των θηλυκών πτηνών
και στον Δαρβίνο
;)
Την μεγαλύτερη και πιο ηλιόλουστη καλημέρα μου την στέλνω...
στην όμορφη αναμονή...
Καλημέρα ρεεεεεεεεεεεεεεεεε!
χε!
Οπότε...........
Καλημέρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεες
Στους κυνηγούς,
στους τυχοδιώκτες που δεν αράζουν
ποτέ - ποτέ!
Σε κάθε όμορφο λουλούδι που κρύβει μέσα του ένα παιδί.
Σε κάθε στιγμή που μας διδάσκει.
Σε όσους αγαπάνε το άπιαστο
και πιάνουν το νόημα σε αυτο.
Στο σημερινό Σάββατο 34 χρόνια μετά.
Σε εκείνους που κατανοούν,
και στους άλλους που κάναν πως δεν...
Στις ορμές των θηλυκών πτηνών
και στον Δαρβίνο
;)
Την μεγαλύτερη και πιο ηλιόλουστη καλημέρα μου την στέλνω...
στην όμορφη αναμονή...
Καλημέρα ρεεεεεεεεεεεεεεεεε!
χε!
αχ, τι ομορφο!!!!!!!
Προσωπικά δεν θα ήθελα δικά μου παιδιά [και αντιστρόφως].
(να κάτι τέτοια λέω και φεύγουν χιλιόμετρα μακριά οι γυναίκες :P)
Παρ` όλα αυτά ξέρω ότι υπάρχουν πάμπολλοι άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να κάνουν δικά τους παιδάκια και το επικροτώ αυτό.
(να κάτι τέτοια λέω και φεύγουν χιλιόμετρα μακριά οι γυναίκες :P)
Παρ` όλα αυτά ξέρω ότι υπάρχουν πάμπολλοι άνθρωποι που μπορούν και θέλουν να κάνουν δικά τους παιδάκια και το επικροτώ αυτό.
αχ τι όμορφο :))
ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΛΟΓΙΑ..ΝΑΝΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΛΟΙΠΟΝ Η ΜΑΝΟΥΛΑ!