sofi-k

Το κρύο είχε αρχίσει από ώρα να τον διαπερνάει.
Έσφιξε γύρω του το παλτό και σήκωσε το γιακά. Χαμογέλασε ειρωνικά. Τι προσπαθούσε να κάνει; Να ζεσταθεί; Αφού η ψυχή του είχε παγώσει…
Πάγωσε και το χαμόγελό του.
Σουρούπωνε.
Ομίχλη σκέπασε το τοπίο. Κοίταξε τριγύρω αλλά δεν ήταν κανείς.
Μόνος.
Έτσι θα ήταν από εδώ και στο εξής. Μόνος.
Το ήξερε, το είχαν αποφασίσει οι Μοίρες και δε θα προσπαθούσε να τις ξεγελάσει, όχι ξανά.
Θα ακολουθούσε το δρόμο που του είχαν χαράξει από καιρό…

Έβγαλε από την τσέπη του τον καπνό και έστριψε ένα τσιγάρο.
Το άναψε και έγειρε στο παγκάκι. Είχε αρκετή ώρα μέχρι να περάσει το επόμενο τρένο. Τελευταία ο χρόνος δεν περνούσε με τίποτα. Ακόμα κι αυτός, είχε στραφεί εναντίον του.

Ήταν καταραμένος.

Τώρα το καταλάβαινε. Είχε ακούσει κάποτε δύο γειτόνισσες να το ψιθυρίζουν. Από τότε που έμεινε η μάνα του έγκυος. Δεν μπορεί, αφού οι γιατροί της το είχαν πει, δεν μπορεί να κάνει παιδιά.
Από τότε, όλα πήγαιναν κατά διαόλου. Η μάνα του ταλαιπωρήθηκε τόσο, που τελικά πέθανε στη γέννα. Ο πατέρας του, ο κυρ Αναστάσης, έπρεπε να αναλάβει τα πάντα. Και μετά ήρθε το ατύχημα. Έχασε το χέρι του και το έριξε στο ποτό.
Όλοι στο χωριό το ήξεραν όλοι γύριζαν το βλέμμα όταν αντίκριζαν τον Ορέστη στο δρόμο. Ακόμη κι όταν ήταν παιδί.
Κάποτε ο Ορέστης μεγάλωσε.
Χωρίς φίλους.
Χωρίς να έχει παίξει ποτέ. Πάντα μόνος. Προσπαθούσε για χρόνια να καταλάβει το λάθος του.
Τώρα το ήξερε. Γεννήθηκε, ενώ δεν έπρεπε. Αυτό ήταν.
Τότε όμως; Έψαχνε, αλλά δεν έβρισκε.
Μέχρι που…