sofi-k

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ακινητοποιημένη από τον πόνο. Πιθανή σκωληκοειδίτιδα, είπαν οι γιατροί.
Στον ίδιο θάλαμο με μένα άλλες δύο γυναίκες, γύρω στα 40, ένιωθα όμως τόσο εξαντλημένη, που δεν είχα τη δύναμη να τις κοιτάξω.
Φοβόμουν. Πάντα φοβόμουν τα χειρουργεία. Σκεφτόμουν όλα τα πιθανά σενάρια.
Αν κάτι δεν πήγαινε καλά;
Μ’ αυτές τις σκέψεις αποκοιμήθηκα.

Ξύπνησα πολύ αργά το βράδυ, εκείνη την ώρα που οι μισοί ασθενείς ξυπνάνε παρακαλώντας για ένα παυσίπονο.
Γύρισα στα αριστερά μου. Οι δύο “συγκάτοικοί” μου ήταν κι αυτές ξύπνιες.
Έβλεπα την σκιά της μίας, αυτής που ήταν στην άλλη άκρη του δωματίου.. Καθόταν ακίνητη στο κρεβάτι, λες και κοίταζα την σκιά ενός αγάλματος. Αναρωτήθηκα τι τη βασάνιζε. Μάλλον δεν είχε κάτι σοβαρό σκέφτηκα, δεν έδειχνε να πονάει. Σηκώθηκε και οι κινήσεις της ήταν σταθερές και αποφασιστικές.
Με είδε που την κοιτούσα, καθώς γύρισε ελαφρά το κεφάλι της προς το μέρος μου.

“Χρειάζεσαι τίποτα κορίτσι μου; Πονάς;”

με ρώτησε και της έγνεψα αρνητικά. Σηκώθηκε και μου φάνηκε περίεργη η σιλουέτα της. Σαν κάτι να… έλειπε.
Πλησίασε τη δεύτερη γυναίκα που ήταν δίπλα μου, και έσκυψε από πάνω της. Την άκουσα που της ψιθύρισε:

“Μην κλαις, όλα καλά θα πάνε, θα το δεις…”

Και που το ξέρει; Αναρωτήθηκα. Πως είναι τόσο σίγουρη;
Γύρισα από την άλλη και προσπάθησα να κοιμηθώ. Είχα αρχίσει να τρέμω. Πήρα βαθιές ανάσες, προσπαθώντας να χαλαρώσω, αλλά δεν τα κατάφερα.
Πάντα όταν φοβάμαι τρέμω…
Θύμωσα!
Θύμωσα με μένα, που καλοκαιριάτικα μπήκα στο νοσοκομείο, με τους γιατρούς, που δεν ήξεραν σίγουρα τι έχω, με την γυναίκα, που της φαινόταν όλα απλά..

…
όταν άνοιξα τα μάτια μου είχε πια ξημερώσει.
Οι δύο γυναίκες αγκαλιασμένες, κλαίγανε.
Η διπλανή μου έλεγε στην πρώτη, αυτήν που το προηγούμενο βράδυ φαινόταν πιο δυνατή:

“Μην κλαις! Τόσες μέρες γελάω για να σου δίνω κουράγιο, τώρα ήρθε η σειρά σου!
Τόσες μέρες είσαι δυνατή, μη λυγίζεις τώρα! Σώπα …”

“Ναι, μα…
… είναι που δε θα μπορέσω να βάλω στενό μπλουζάκι ποτέ ξανά…”

Πέρασε ένας χρόνος…
Πότε ρε γαμώτο;
Δε θα πω περιττά λόγια.
Μόνο ότι μου λείπεις αβάσταχτα…
Σήμερα όσο ποτέ σε χρειαζόμουν…

Το νιώθω.
Το ψέμα το νιώθω…
Ακόμα κι αν δεν το δείχνω, γιατί πονάει και δε θέλω να ξύσω πληγές.
Αλλά το νιώθω…
Προτιμώ να μου πεις την αλήθεια, κι ας πονέσω…
Μην μου πεις ότι θέλεις να με προφυλάξεις, δεν το δέχομαι!
Αλλά μην προσπαθήσεις να με πείσεις ότι κάνω λάθος, όταν δεν κάνω.
Κάτι μέσα μου θα σπάσει…

Πέρασε το χέρι του πάνω από την σπονδυλική της στήλη.
Την ένιωσε να ανατριχιάζει μέσα στον ύπνο της.
Ίσως να έβλεπε όνειρο, ποιος ξέρει…
Είχε μια ακατανίκητη επιθυμία να την κατακτήσει ξανά!
Ήταν τόσο όμορφη!
Ακούμπησε την ανοιχτή παλάμη στο γοφό της και ένιωσε για μία ακόμη φορά το απαλό της δέρμα.
Με την άκρη της γλώσσας του άνοιξε δρόμους στον ιδρωμένο ώμο της και την άκουσε να αναστενάζει.
Τα δυο κορμιά ηλεκτρίστηκαν.
Οι αισθήσεις ξύπνησαν.
Μαζί μ’ αυτές και το στήθος της, κάτω από το σατέν νυχτικό.
Τα δάχτυλά του άγγιξαν τις κορυφές της.
Δεν άντεξε άλλο και γύρισε προς το μέρος του.
Τα χείλη τους ενώθηκαν σε μια τρελή κούρσα!
Τα δυο κορμιά παρακαλούσαν να γίνουν ένα και να τελειώσει το μαρτύριο της αναμονής!
Παραδόθηκαν σε σπασμούς ηδονής και έρωτα, ψιθυρίζοντας αναστεναγμούς.
Δάχτυλα μπλεγμένα.
Ένα δάκρυ κύλησε.
Λόγια μπερδεμένα με καυτές ανάσες.
Κινήσεις ρυθμικές.
Ο τέλειος χορός.
Κορύφωση!

Πόσες φορές μπορεί να έχω ακούσει ένα τραγούδι…
Κι όμως, λατρεύω τις στιγμές που πραγματικά ακούω ένα τραγούδι!
Έτσι έγινε και προχτές.
Άκουσα ένα τραγούδι!
Και μαγεύτηκα!
Παρασύρθηκα, ταξίδεψα, δάκρυσα…
Είναι σαν να σε χτυπάει ένα τρένο, όλη αυτήν η συναισθηματική φόρτιση!
Αυτοί είναι οι στίχοι που εδώ και λίγες μέρες έχουν αλλάξει τα απογεύματα μου!...

Σαν δυο φωτάκια βραδινού αεροπλάνου
τα δυο σου μάτια και χαράζουν τον αέρα
η αγκαλιά σου ειναι η σκάλα του Μιλάνου
κι εγώ αποψε έχω επίσημη πρεμιέρα

Πάρε με πάρε με μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα πριν απ'το βράδυ αυτό

Θέλω να δω το πρόσωπο σου ανθισμένο
να με φιλάς όλη τη νύχτα όσο αντέξεις
σαν φλιπεράκι γελαστό ξετρελαμένο
σου δίνω ακόμα μία μπίλια για να παίξεις

Πάρε με πάρε με μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα πριν απ'το βράδυ αυτό

Κι ύστερα ξάπλωσε κοντά μου και κοιμήσου
εγώ θα πιάσω μια γωνίτσα στο κρεβάτι
όχι πως έχω το κλειδι του παραδείσου
μα σ' αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι

Πάρε με πάρε με μέσα σου να κρυφτώ
σαν να μην έζησα πριν απ'το βράδυ αυτό...

Το ωραιότερο ταξίδι που χω κάνει
Ήτανε πάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
Που αφήσαν πίσω πριν να φύγουν οι τσιγγάνοι
Σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα…

Άφηνα να παρασυρθώ από τον αέρα.
Αυτός, ήξερε που με πήγαινε.
Όλα ήταν τόσο μαγικά!
Ακόμα και σε ποια στροφή έπρεπε να στρίψει ήξερε!
Και ήταν πολύ απλό: απλά δεν υπήρχαν πρέπει!

Και ταξίδευα!
Περνούσα δίπλα από ποτάμια, κι αυτά με χαιρετούσαν
στέλνοντας κυματάκια προς το μέρος μου να μου ευχηθούν καλό δρόμο!

Δυο γλάροι ήρθαν να ξεκουραστούν πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας.
Με ρωτούσαν για το παράξενο ταξίδι μου.
Αν συνάντησα συγγενείς τους,
Αν τα χιόνια κατέβαιναν από τα βουνά…

Περνούσα μέσα από πόλεις
Συνάντησα τυφλούς, που με ρωτούσαν
Για μυρωδιές που ποτέ δε θα γνώριζαν…

Και ταξίδευα ταξίδι ακούραστο!
Τα νησιά με χαιρετούσαν μεθυσμένα…
Και τα πουλιά, παραδεισένια…

Μια κοπέλα με ρώτησε αν είδα στο πέρασμα μου
έναν νέο, αυτόν που ποτέ δεν είχε δει
Όμως ήξερε ότι θα ρθει…

Οι νέοι με ρωτούσαν αν συνάντησα
περιπέτειες και άλλους γενναίους
και εγώ σε όλα απαντούσα
και μοίραζα εικόνες και ζωές…

μα το ταξίδι μου έφτανε στο τέλος
και η χαρά μου με τη λύπη ήταν ένα
αλλά…
μα τω Θεώ!...

…Το ωραιότερο τραγούδι που έχω ακούσει
Το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει
«το πιο ωραίο, το πιο ωραίο
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι»

(οι στίχοι είναι του Παύλου Παυλίδη.)

Τον είχε ερωτευτεί τρελά!
Αλλά περισσότερο από έρωτα, αυτό που ένιωθε ήταν αγάπη!
Τον αγαπούσε πολύ!
Και τώρα αυτός είχε φύγει…
Όλες του οι υποσχέσεις, όλα τα λόγια γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος…
Πως μπορούσε να το ξεπεράσει;
Δύσκολο συναίσθημα η μοναξιά. Και το έλεγε αυτήν, που πριν τον ερχομό του στη ζωή της, ήταν πάντα μόνη. Έτσι είχε μάθει. Αυτός όμως τα άλλαξε όλα.
Και πώς να το αντέξει τώρα;

Στεκόταν στο γεφυράκι, το γεφυράκι τους, εκεί που τυχαία είχαν γνωριστεί.
Ακούμπησε με την πλάτη στα ξύλινα κάγκελα.

Κάποτε έλεγε πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή ενός ανθρώπου είναι να νιώθει συναισθήματα, ότι κι αν ήταν αυτά. Χαρά, θλίψη, έρωτας, αγάπη, λύπη. Ο άνθρωπος είναι ζωντανός μόνο όταν νιώθει, και όχι όταν είναι νεκρωμένος από συναισθήματα. Τόσο πολύ την είχε σημαδέψει η μοναξιά που αναζητούσε έντονα κάτι να την κάνει να νιώσει.
Και πάνω από όλα αναζητούσε να έρθει κάποιος στη ζωή της που θα την αναστατώσει!
Θα φέρει τα πάνω κάτω!
Και αυτός ήρθε…
Πόσο μετανιωμένη ένιωθε.
Και πόσο δεν μετάνιωνε καθόλου συγχρόνως!
Πως όμως;
Πως μπορεί να ζήσει κάποιος μετά από έναν τόσο μεγάλο έρωτα;
Όταν έχεις δει, έχεις βιώσει τόσο έντονα συναισθήματα;
Πόσο σε πληγώνει η απουσία τους…
Ήταν εγωιστικό, το ήξερε. Όμως δεν μπορούσε να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Άρχισε να βρέχει…
Άφησε τα δάκρυα της να κυλήσουν.
Τα μάτια της έγιναν βρύσες, ξεχασμένες ανοιχτές.
Και η καρδιά της πληγή ανοιχτή…
Ήξερε ότι θα βρει τη δύναμη να το παλέψει… Δεν ήταν έτοιμη ακόμη όμως και το ήξερε και αυτό. Πρώτα έπρεπε να θρηνήσει, να κλάψει, να αδειάσει…

Κοίταξε το ποταμάκι από κάτω. Ταραγμένο κι αυτό…
Από μακριά ακούστηκε ένα τραγούδι

Διώξε τη λύπη παλικάρι,
Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι…