sofi-k

... θα μπορούσα να δείξω τόση υπομονή, ούτε εγώ η ίδια δεν το περίμενα! Αποφάσισα να μάθω στην μητέρα μου κάποια πραγματάκια απαραίτητα, ώστε να μπορεί να χειριστεί τις βασικές λειτουργίες ενός υπολογιστή. Η γυναίκα δεν είχε ασχοληθεί, γιατί ποτέ κανείς δεν την έσπρωξε να ασχοληθεί, αλλά και γιατί η αλήθεια είναι πως έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα στη ζωή της, το θέμα υπολογιστής αποτελούσε πραγματικά πολυτέλεια!

...οι Έλληνες δεν έχουμε οδική παιδεία, είτε στους δρόμους είτε στα πεζοδρόμια, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Τελικά όλα είναι συνακόλουθα του γεγονότος πως είμαστε παρτάκηδες; Που όλοι δεν βλέπουμε τίποτα που να μη μας αφορά; Ή μάλλον τα βλέπουμε, αλλά δεν μας καίγεται καρφάκι; Δεν εξηγείται αλλιώς.

Με αυτό το θέμα εκνευρίζομαι αφάνταστα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, συγνώμη κιόλας!
Μα κυρία μου, θεωρείς πως στο πεζοδρόμιο περπατάς μόνη σου; Κι εκεί που όλα (νομίζεις πως) βαίνουν καλώς, ξαφνικά ποιος ξέρει τι φοβερή σκέψη πέρασε από το μυαλό σου (άφησα το θερμοσίφωνο ανοιχτό;;;) και σταματάς απότομα;;; Μα δεν σε νοιάζει καθόλου για τον έρμο που είχε την ατυχία να σε ακολουθεί;
Κι εσύ κύριε, νομίζεις πως όλοι οι δρόμοι σου ανήκουν; Περπατάς με κατεύθυνση προς αριστερά και κοιτάζεις και τον συνομιλητή σου, ξαφνικά αλλάζεις πορεία προς δεξιάν χωρίς ΚΑΝ να γυρίσεις να κοιτάξεις μπροστά σου! Δηλαδή πρέπει όλοι μας να προσπαθούμε να προβλέψουμε την επόμενη κίνηση σου! Το περπάτημα στο δρόμο έχει γίνει παιχνίδι του ΟΠΑΠ! Αυτός, (τον βλέπεις;) θα πάει αριστερά και με απίστευτο πλασάρισμα θα βρεθεί δεξιά κι εσύ ψάξε να βρεις από πού σου ‘ρθε! Μπα, εγώ πιστεύω πως απλά θα σταματήσει απότομα! Εντάξει δε γίνονται αυτά τα πράγματα. Είπαμε, αφηρημάδα, αλλά μη γίνεσαι και δημόσιος κίνδυνος ρε φίλε…

Στο μετρό, άλλο πάλι κι αυτό! Εγκαταστάθηκε μια φίλη μου πρόσφατα στην Αθήνα και της έδωσα μόνο μια συμβουλή: να προσέχει όταν βγαίνει από έναν συρμό του μετρό! Μα τότε όλοι θυμούνται ότι βιάζονται; Λες και ήταν στο βυθό και κρατούσαν την αναπνοή τους και ξαφνικά θυμήθηκαν πως τους τελειώνει ο αέρας! Και δεν υπάρχει περίπτωση να πας εσύ αργά, σε παρασέρνει το πλήθος, θες δε θες.

Δεν μπορώ, εκνευρίζομαι!

...Διδόντικους!