sofi-k

Τελικά η μοναξιά προκύπτει ή κάποιος την επιλέγει;

Υπάρχουν άνθρωποι που τη φοβούνται. Την τρέμουν. Και κάνουν ότι μπορούν για να την πολεμήσουν. Πολλοί καταλήγουν σε λάθος σχέσεις, που όμως προτιμούν να καταπιέζονται, να εξευτελίζονται, παρά να τολμήσουν να μείνουν μόνοι.
Γιατί η μοναξιά φοβίζει…

Υπάρχουν και άλλοι, που κάνουν τη μοναξιά φίλη τους.
Τους αρέσει, την απολαμβάνουν. Επιδιώκουν να μένουν μόνοι, με τις σκέψεις τους, την ησυχία τους. Την ελευθερία τους.

Υπήρξαν άνθρωποι, που πίστευαν πως η μοναξιά δεν είναι κάτι φοβερό. Αλλά αυτοί δεν είχαν γνωρίσει ποτέ την πραγματική συντροφικότητα. Και όταν, κάποιοι, τη γνώρισαν, λυπόταν για τον χαμένο χρόνο...

Υπήρξαν και άνθρωποι, που ύστερα από καταπίεση και αποτυχημένες σχέσεις, κατέφυγαν στην ηρεμία και τη γαλήνη της μοναξιάς… Και ίσως να μην το μετάνιωσαν ποτέ.

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε πως “ξέρουν” πως θα καταλήξουν μόνοι.
Τι σκληρή κουβέντα!
Και αν είναι αλήθεια, τι σκληρή μοίρα:
Ή μήπως όχι;
Μήπως δεν είναι και τόσο άσχημα τελικά;

Είναι και η ηλικία. Διαφορετικά βιώνεις την μοναξιά στα νιάτα σου, διαφορετικά στα γηρατειά.

Διαλέγεις την μοναξιά ή σε διαλέγει;
Είναι η μοναξιά συνώνυμο της ελευθερίας;


Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω, είναι πως στον τρίτο όροφο της πολυκατοικίας μου, παραλίγο ένας γεράκος να πεθάνει αβοήθητος, πεσμένος στο πάτωμα, επειδή ήταν μόνος…

Την θάμπωσε το φως. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω τα μάτια κλειστά, από φόβο. Δεν ήξερε τι θα έβλεπε όταν τα άνοιγε...
Τελικά τα άνοιξε.
Και τον είδε.
Στεκόταν εκεί, ακίνητος, έκπληκτος.
Δεν τον είχε ειδοποιήσει και τώρα την κοίταζε σαν χαμένος...
Όταν τον είδε, αναστέναξε από ανακούφιση. Πάντα όταν τον έβλεπε, ένιωθε μια βαθιά ανακούφιση.
Χωρίς πολλά πολλά, σχεδόν έτρεξαν ο ένας προς τον άλλον και αγκαλιάστηκαν.
Όλα ήταν όπως παλιά! Οι αγκαλιές τους κρατούσαν για πάντα!
Κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ήθελαν να πουν τόσα πολλά, αλλά από που να αρχίσουν;

Όλο το βράδυ μιλούσαν, να προλάβουν, να καλύψουν τα κενά που άφησε ο χρόνος.
Λίγο μετά το ξημέρωμα, αποχαιρετήθηκαν.
Ένιωθαν τόσο ελαφριά την καρδιά τους.

Δεν ήξερε πότε θα τον ξαναέβλεπε, αλλά της έφτανε που τον κράτησε για λίγο στην αγκαλιά της.
Που ένιωθε πως μεταξύ τους, τίποτα δεν είχε αλλάξει.
Τον αγαπούσε τόσο πολύ! Ήταν ο καλύτερος της φίλος.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και έφυγε.
Ήταν σαν της είχε δώσει το φιλί της ζωής που χρειαζόταν για να συνεχίσει...

Τέλος η αποτοξίνωση, το άραγμα
κάτω από μουριές και κερασιές και το ατένισμα
στο πανέμορφο ηλιοβασίλεμα...
Ωραίο ήταν, αλλά λίγο. Δεν παραπονιέμαι όμως! Πέρασα υπέροχα!






Συγγενείς, φίλοι, αγκαλιές, φιλιά, ζεστασιά...


Συναισθήματα που νόμιζες πως τα έχεις ξεχάσει. Κι όμως! Με το που αντικρίζεις ένα πρόσωπο, όλα ξανάρχονται. Όσα χρόνια κι αν είχες να το δεις...
Τί όμορφα!





Το Πάσχα στο χωριό δεν συγκρίνεται με τίποτα...


Οι φωτογραφίες είναι από το σπίτι στο χωριό.

Που θα ξαναφύγω δηλαδή!
Ο σάκος είναι σχεδόν έτοιμος, τα εισιτήρια κλεισμένα, η Μεγάλη Παρασκευή να έρθει και όπου φύγει φύγει…
Το Πάσχα στο χωριό, όπως και να το κάνεις, είναι άλλη αίσθηση.
Βέβαια, τα παιδικά μου χρόνια, το Πάσχα ήταν πάντα μια πανέμορφη εμπειρία. Όχι ότι τώρα δεν είναι, αλλά πολλά έχουν αλλάξει, κάποιοι έχουν φύγει και η απουσία τους είναι αισθητή…
Αλλά δεν πτοούμαι!
Κοζάνη σου ρχομαι!
Κατσικάκι στη σούβλα, περιμένοντας όλοι από πάνω να φάνε λίγη ξεροψημένη πέτσα, ρετσίνες από νωρίς το μεσημέρι, μέχρι να φάμε θα χουμε γίνει όλοι ντίρλα, συγγενείς που έχουμε να βρεθούμε μήνες…
Όλα είναι όμορφα στο χωριό αυτές τις μέρες!
Παλιοί φίλοι, η μυρωδιά του κήπου, αναμνήσεις.
Πόσες αναμνήσεις!
Αλλά πιο πολύ απ’ όλα, το ηλιοβασίλεμα, την ώρα που ο ήλιος θα κατεβαίνει και θα βυθίζεται στον Αλιάκμονα. Κι εγώ καθισμένη κάτω από την μουριά μου.



Παράδεισε μου, σου ρχομαι!!!

Καλή Ανάσταση σε όλους!!!!