Μοναξιά...
Και σήμερα μια περίεργη μελαγχολία τον κατέβαλλε.
Κατευθύνθηκε προς το καθιστικό. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας ήταν εκεί. Δεν του έδινε σημασία εδώ και καιρό όμως...
...Ένιωθε τόσο μόνος.
Ήταν τόσο μικρός. Δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Δεν ήταν στο... χέρι του.
Έκατσε σε μια γωνιά.
...Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά του το μικρό κοριτσάκι. Γύρισε, τον κοίταξε, αλλά προτίμησε να παίξει με τις κούκλες της...
Τον πήρε το παράπονο.
Ένιωσε κάτι να κυλάει από τα μάτια του.
Το κοριτσάκι τον κοίταξε.
-Μαμά, μαμά, έλα να δεις!
Μητέρα, γιος και κόρη έσκυψαν από πάνω του.
Ήταν δυνατόν να κλαίει ένα... χρυσόψαρο;
6 Comments:
Καλησπέρες!
Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Κι εγώ τα θεωρώ πολύ μελαγχολικά ψάρια, και όταν τα κοιτάζω, νομίζω ότι θα τα δω όντως να δακρύζουν...
Πολύ όμορφο:**
-Tί χρώμα είχαν τα δάκρυα του;
-Έκλαψε με σπασμούς;
-Την επόμενη μέρα είχε πονοκέφαλο και πρησμένα μάτια;
-Τα παιδιά πλύνανε τα δόντια τους εκείνο το βράδυ πριν πέσουν για ύπνο;