Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006

Μοναξιά...


Ένας θόρυβος τον ξύπνησε απότομα.
Και σήμερα μια περίεργη μελαγχολία τον κατέβαλλε.
Κατευθύνθηκε προς το καθιστικό. Ο μεγάλος γιος της οικογένειας ήταν εκεί. Δεν του έδινε σημασία εδώ και καιρό όμως...
...Ένιωθε τόσο μόνος.
Ήταν τόσο μικρός. Δεν μπορούσε να αλλάξει τα πράγματα. Δεν ήταν στο... χέρι του.
Έκατσε σε μια γωνιά.
...Κάποια στιγμή πέρασε από μπροστά του το μικρό κοριτσάκι. Γύρισε, τον κοίταξε, αλλά προτίμησε να παίξει με τις κούκλες της...

Τον πήρε το παράπονο.
Ένιωσε κάτι να κυλάει από τα μάτια του.
Το κοριτσάκι τον κοίταξε.

-Μαμά, μαμά, έλα να δεις!

Μητέρα, γιος και κόρη έσκυψαν από πάνω του.
Ήταν δυνατόν να κλαίει ένα... χρυσόψαρο;
 
posted by cindaki at 4:56 μ.μ., |

6 Comments:

sofi

-Tί χρώμα είχαν τα δάκρυα του;
-Έκλαψε με σπασμούς;
-Την επόμενη μέρα είχε πονοκέφαλο και πρησμένα μάτια;
-Τα παιδιά πλύνανε τα δόντια τους εκείνο το βράδυ πριν πέσουν για ύπνο;
Καλημέρα γλυκειά Σόφι με τα μοναδικά κείμενα!! Μη στενοχωριέσαι για το μικρό χρυσόψαρο.. Μπορεί να δακρύζει αλλά ευτυχώς , αυτό τουλάχιστον ,ξεχνάει πολύ εύκολα!!
Πάντα διέκρινα στα χρυσόψαρα μια γλυκιά μελαγχολία...
Καλησπέρες!
Υπάρχει πιο μοναχικό πλάσμα από ενα χρυσόψαρο που κολυμπάει σε μια γυάλα έστω και με μερικά βότσαλα, επιφαση βυθού και συνάμα ύβρις;
Καλησπέρα evelina!
Σ'ευχαριστώ για την επίσκεψη!

Κι εγώ τα θεωρώ πολύ μελαγχολικά ψάρια, και όταν τα κοιτάζω, νομίζω ότι θα τα δω όντως να δακρύζουν...
Tουλάχιστον ,ξεχνάει πολύ εύκολα..όπως είπε και η maika

Πολύ όμορφο:**